É tarde

É tarde, díxome nun suspiro, tes que marchar xa para a casa. Virouse e marchou, sen mirar atrás. Nunca máis a volvín ver, aínda non regresou.
Aquela mañá espertei máis cedo do normal, aínda non oíra cantar o galo. Miña nai sempre di que vou durmir á vez que as galiñas e esperto á vez que o galo. Almorcei o meu pan mollado no leite e fun cara a escola.
Ía pola metade do camiño cando a vin. Non era de por aquí, víase ás leguas. As roupas que levaba non eran coma as das fillas das veciñas. Eran de señorita, destas que veñen da cidade a descansar de tanto luxo. Tiña un cabelo loiro que lle chegaba á metade das costas e un ollar que quitaba o alento. Boteille uns dezaoito anos, pero ela ía xa para vinte e tres. Pasou de longo, ao meu carón, con eses andares que só se ven nas películas.
Perdín a conta do tempo e, cando me quixen dar conta, xa era a hora de ir comer. Non deixara de pensar nela en toda a mañá. Cheguei á casa cunhas cantas vareadas do profesor de cálculo enriba, pero xa era costume.
Xa na casa, intentei averiguar quen era aquela rapaza e que facía aquí. Sabía que alguén tiña que ter escoitado algo. As novas corren moi rápido e nunhas horas todo o pobo está enterado. Non deu resultado, ninguén oíra unha palabra sobre ela. Xuntámonos meu pai, miña nai, meu irmán e mais eu na mesa e comezamos a tomar cadanseu prato de caldo. Eu rematei ás presas de xantar, a pesar de que non tiña moita fame. A verdade é que na miña casa fame non pasamos, pero si ganas de comer.
Pouco despois marchei onda os meus compañeiros. Tiven que ir coas zapatillas, que miña nai levara os zoques ao zapateiro e non tiña máis pares de zapatos. Tiven sorte de que ía bo día, a pesar de que estabamos aínda en pleno inverno. Cando cheguei onda eles, contáronme emocionados que iamos sacar unha foto, que José volvía para Málaga e quería ter un recordo de todos nós. Camiñabamos cara ao malecón, cando de súpeto a vin. Alí estaba ela, cunha cámara entre mans. Estará a sacar fotos da paisaxe, pensei. Mais José acercouse a ela, deulle unha aperta de mans e díxonos que estaba todo listo. Colocámonos e tirou a foto. Fixo catro, e dixo que nos ía regalar unha a cada un, de recordo. Pasamos só unha hora todos xuntos, eu tiña moito traballo por facer na casa. Quedamos en vernos en dous días para recoller a foto.
No camiño de volta fun analizando todo o que pasara. Cada palabra, cada movemento, cada sorriso. Todo. Eu atinara, era de boa familia. Estaba aquí de vacacións e era unha namorada da fotografía. Gustáballe tanto que non tiña reparos en facerlle un favor a calquera e sacar unhas fotos, case de balde. Non sexas parvo, lévache case dez anos, repetíame a min mesmo a cada paso que daba, pero nin con esas me escoitaba.
Esa noite, antes de meterme na cama, recei a Deus suplicándolle que me deixara soñar con ela. A verdade é que eu non son moito de deuses nin de igrexas, pero pagaba a pena intentalo. Espertei cun pesadelo no medio da noite. Polo visto eu tampouco lle gusto moito a el.
Aposto a que ese foi o día máis longo da miña vida. Unhas corenta horas, sen esaxerar. Ata tomei o camiño máis longo de volta á casa para ter máis oportunidades de vela. Nada. Un día perdido. Deume por repetir o ritual da noite anterior, esta vez ata me puxen de xeonllos, tentando a sorte. Outro pesadelo. Volvín quedar a durmir ata que se fixo día.
Como era sábado, tiven que axudar a meu pai a acarrexar a leña durante toda a mañá. Despois do día de onte ata me pareceu un alivio. Traballamos sen descanso ata a hora de xantar. Ao rematar, laveime e peiteeime, tanto que ata pensei que comezaba a tolear. Empecei o camiño ata o centro amodo, pero cando me quixen dar conta tiven que parar. Corría como se me perseguise o demo e o aire xa non me chegaba. Continuei os cinco minutos de camiño que me quedaban andando.
Cando a vin sentada no banco do xardín, mirando unhas fotografías, o pensamento de que a escusa para vela se desvanecía deume na cara. Tan forte, que os ollos enchéronseme de bágoas inevitablemente. Recompúxenme e saudeina dende lonxe. Intentei gritar o seu nome, pero descoñecíao. Como era posible? Nin sequera sabía o seu nome. As bágoas tentaron volver de novo, pero respirei profundamente e fun onda ela.
Deume a fotografía e falamos durante horas, pero a min parecéronme poucos minutos. Comezaba a escurecer. Díxome que, se regresaba á Pobra, gustaríalle volver a sacar a foto no mesmo sitio, todos xuntos de novo. Dúas palabras quedáronseme marcadas en cada recuncho do meu corpo. Se regresaba. Acaso tiña pensado desaparecer para sempre? Contoume que ela viña de lonxe e que mañá marchaba. Ía casar cun mozo de boa familia, fillo duns propietarios dunha importante fábrica, que tiñan moreas e moreas de cartos. Será feliz, pensei. Non era certo, pero eu iso nunca o sabería.
Deille as grazas por todo, e agardei por un bico na meixela, unha aperta, algo. Incluso unha palmadiña nas costas sería suficiente. Agora entendo que ela non quería facerme dano. É tarde, díxome nun suspiro, tes que marchar xa para a casa. Virouse e marchou, sen mirar atrás. Nunca máis a volvín ver, aínda non regresou.

Lorena Paredes Romero

Advertisement