Siberia

O meu pai, Manuel Davila Eiras, saíu da casa o día 1 de xullo de 1936 para embarcar no Rosa Yllueca no porto de Valencia, pero a compañía de seguros Lloyd’s non lle asegurou a carga. Entón os mariñeiros querían volver aos seus domicilios, pero non lles deixaron porque o 18 de xullo de 1936 estalou a Guerra Civil española, quedando Valencia na parte republicana. A todos os mariñeiros que pasaban da idade de entrar no exército, obrigáronos a tripular os barcos. Entón, ao meu pai tocoulle ir ao Inocencio Figueredo, das minas de Figueredo en Asturias. Foron varias viaxes de material de guerra a Turquía e dúas viaxes con carbón ao porto de Odessa; pero no terceiro, o goberno republicano ía perdendo forza e ordenou a todos os barcos que se quedasen en Odessa ata nova orde, que nunca chegou.
Estiveron fondeados baixo pavillón español no porto de Odessa ata 1941, ano no que o exército alemán invadiu Rusia. Entón , o goberno de Stalin confiscou os barcos e prendeu as tripulacións esixíndolles que se fixesen cidadáns rusos. Eles negáronse. Entón tomáronos por espías e encarceráronos. Foron trasladados de cárcere en cárcere a medida que as tropas alemás ían avanzando ata que os internaron na Alta Siberia, en Irkutsk, nas minas do Don, no mar Caspio.
En todas estas calamidades meu pai pasou 18 anos sen poder comunicarse coa familia. Cando o meu pai saíu da casa, eu tiña 4 anos e meu irmán 4 meses. Cando volveu eu tiña 22 e meu irmán 18. Todos estes anos fomos alimentados e educados ao brazo da miña nai. En 1954, sendo presidente Krushchov en Rusia, a Cruz Vermella internacional logrou repatriar os mariñeiros, os prisioneiros da División Azul que foron alí co exército alemán e varios estudantes que foron alí facer cursos de aviación, e que tamén quedaron prisioneiros en diferentes cárceres e campos de concentración.
A primeiros de 1954 fóronos reunindo nos cárceres de Odessa, onde os recolleu a Cruz Vermella a mediados de abril. Foron repatriados nun buque grego chamado Semíramis, que atracou no porto de Barcelona o 2 de maio de 1954 ás 10 da mañá. Leváronos ao hospital militar do Tibidabo, déronlles unha comida e, desde 1000 pesetas para baixo, unha peza de cada. A todos os empregaron en empregos do Estado, uns de porteiros e ordenanzas, cada un o que fose capaz de desempeñar.

Vitoria

Advertisement